Od artykułu Mieczysława Lenckowskiego o Ryszardzie Tomczyku rozpoczynamy cykl artykułów, w których będziemy starali się przybliżyć naszym Czytelnikom ludzi, którzy pracą społeczną, twórczą przysłużyli się w jak najlepszy sposób do rozwoju kultury w swoim regionie, w swojej małej Ojczyźnie. Prosimy Czytelników i naszych współpracowników, aby nam o takich ludziach pisali. Maszynopis z nazwiskiem autora artykułu w górnym, lewym rogu do dwóch stron + zdjęcie osoby przedstawianej, prosimy przysyłać w Wordzie, czcionka 12 punktów Arial na adres: biuro@pisarze.pl z nazwiskiem autora artykułu w górnym, lewym rogu. W tytule korespondencji, prosimy napisać “Ludzie pozytywni” – redakcja
—
Ludzie pozytywni
Mieczysław Lenckowski
Z POGRANICZA GATUNKÓW
Literatura z pogranicza gatunków, związana z subiektywnym zapisem rzeczywistości realnej, prywatnej i autobiograficznej, zdarzeń i postaci z życia środowiskowego i ponadregionalnego oraz studiów i szkiców naukowych, a także recenzji teatralnych, literackich i plastycznych, to dla dr Ryszarda Tomczyka, znanego teatrologa (praca doktorska „Teatr na Mazurach i Warmii w latach 1945-1973”), artysty malarza (ZPAP), publicysty i pisarza (ZLP), sposób na opisanie zastanej rzeczywistości.
Wydał między innymi – „Bedeker elbląski” (2000), „O,GRÓD!…ALE NIEPLEWIONY. Elbląskie powiastki, anegdoty, facecje, dykteryjki i donoski z minionego półwiecza” (2000), „BRAMA oraz szopki noworoczne (2001), wielobarwne postacie ludzi sztuki i kultury w „NIE SAMYM CHLEBEM” (2008), teksty satyryczne i parateatralne, takie jak „SPECTACULUM” I „OPERETA PARANOIDALNA” zamieszczone w „ODLEŻAŁYCH DON CHICHOTERIACH” (2013) oraz z nurtu tekstów wspomnieniowo-rozrachunkowych „OTRZĘSINY. Lata 1953 – 1993. (2014).
A także cykl powieściowy książek z gatunku synkretycznych – „Pakamera”(2002), „Tobół”(2004), „Schody”(2010) i ostatnio wydana pozycja „Podróżujący”(2015), które są w swojej pisarskiej wypowiedzi rodzajem wewnętrznego dialogu, rozważań i refleksji o konfrontacji z życiem własnych doświadczeń życiowych, wynikających także z wiedzy zdobytej na studiach i w pracy naukowej. Konfrontacji z elbląskimi środowiskami twórczymi, oświatowymi, a w szczególności decydenckimi okresu PRL oraz długoletniego nauczania w I Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Elblągu.
Ponadto z prowadzenia jako dyrektor i komisarz Galerii El oraz doświadczeń dziennikarskich jako publicysta i recenzent ze współpracy z „Głosem Wybrzeża”, „Dziennikiem Bałtyckim”, „Komunikatami Warmińsko-Mazurskimi”, „Literami”, „Autografem”, „Wiadomościami Elbląskimi” i ogólnopolskim miesięcznikiem literackim „Poezją dzisiaj” czy choćby „Rocznikiem Elbląskim” oraz jako redaktor naczelny „Elbląskiego Magazynu Ilustrowanego” („EMILA”:1991-1992), dwutygodnika „Centrum” (gazety partyjnej Porozumienia Centrum) przekształconego potem w „Jednak Centrum”(1998), dalej publikowanego jako „Regiony” (1998-2001). Założyciela i Prezesa Stowarzyszenia Elbląskiego Klubu Autorów SEKA i nawiązującego do edytowanego wcześniej pisma galerii „Galeria El”„ kwartalnika „TygiEl” założonego w 1991 roku, którego ukazało się do tej pory ponad 77 numerów.
W malarstwie reprezentuje pogranicze surrealizmu, ekspresjonizmu i abstrakcjonizmu („Biomy” 1968, tempera, „Bioxy” 1970, „Metafizyka czerni i bieli” 1991, olej, „Pejzaż immanentny” 1985, techn. mieszane, „Mutanty, Berta”, 1988, techn. miesz.,) stosując przez wiele lat farby olejne i akrylowe, a od około 15 lat przeważają techniki własne (m.in. „Urojenie” 1988, techn. własne, „Figury monumentalne”, 1988, techn. własne, papier, „Dziwna suknia Lady Pepilton, 1992, olej) – około 40 ekspozycji indywidualnych i tyleż zbiorowych. Uchwałą Rady Miejskiej 30 czerwca 2011 roku Ryszardowi Tomczykowi nadany został tytuł Honorowego Obywatela Miasta Elbląga.
Druga żona Alina Banach, po śmierci ukochanej małżonki Wiesi, sprawdza się teraz znakomicie zarówno w roli opiekunki domowego ogniska, interlokutorki, muzy oraz inspiratorki aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym oraz wędrówkach turystycznych po kraju i za granicą. Warszawianka z pochodzenia ukończyła Filologię Polską i Bibliotekarstwo w Uniwersytecie Warszawskim, pracowała w 22 Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie jako nauczycielka języka polskiego, natomiast na emeryturze w Bibliotece dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą.
Poznali się z Ryszardem na studiach w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, gdzie podobno siedzieli nawet w jednej ławce, o czym przypomnieli sobie na spotkaniu klasowym po pięćdziesięciu latach. Obecnie żyją jako przykładne małżeństwo, wspierając się wzajemnie i uzupełniając, mają wspólnych przyjaciół i znajomych z czasów młodości (doc. Jerzy Michno z Uniwersytetu Gdańskiego) i współczesnego życia, a także podobne zainteresowania literackie (biografie, poezja, eseje) i kulturalne (dobre spektakle teatralne, seanse filmowe), co pomaga w oswajaniu pamięci i łagodzeniu zadrażnień („Zadra. Kruszenie piedestału”, 1996) oraz pogodzeniu się z upływającym czasem.
